Van altijd heimwee naar wonen in het buitenland. Dat klinkt wellicht niet heel logisch, maar dat is wel het verhaal van Zoë. Een heel bijzonder verhaal mag ik wel zeggen. Want ik ben enorm trots op haar dat ze haar verhaal deelt. Zo blijkt maar weer dat ieder zo zijn eigen uitdagingen heeft en de zoektocht naar je (werk)geluk een bumpy road is. Hierbij het eerste deel van haar verhaal over het avontuur in Barcelona.
Mijn naam is Zoë Lammers, ik ben 28 jaar en ik werk binnenkort als projectmanager voor een Nederlands bedrijf wat een kantoor heeft in Barcelona. Best of both worlds al zeg ik het zelf. Wonen in het buitenland is voor velen een droom. Voor mij eigenlijk niet. Maar je gaat er nu toch wonen, denk je wellicht? Dat klopt inderdaad, maar zoals ze zeggen: Rome is niet in één dag gebouwd en deze beslissing is allesbehalve in een dag genomen.
Heimwee: de beheerser van je leven
Heimwee, iets wat mij in mijn jongere jaren heeft achtervolgd en op sommige momenten nog wel eens doet. Vroeger was ik ‘dat meisje met heimwee’. Nooit sliep ik bij vriendinnen, logeerde ik bij de buren een deur verder of ging ik op schoolreisjes. Schoolkampen waren de hel op aarde. Dan te bedenken dat je in de eerst klas van de middelbare school op schoolkamp gaat om elkaar te leren kennen. Ik kan je vertellen dat ze mij nooit meer vergeten op die school en nou niet perse om de fantastische eerste indruk…
Ik was raar, anders dan anderen, een buitenbeentje. Therapieën, psychologen, huisartsen, alternatieve geneeswijzen, mijn ouders hebben alles geprobeerd om mij over m’n heimwee heen te helpen. Niets hielp. Toen kwam het moment in havo 5: de schoolreis naar het buitenland. Voor mij een no go, maar als ik dan mocht kiezen wilde ik wel naar Barcelona.
Een spannende reis naar Barcelona
Ik kwam in aanraking met NLP (Neuro Linguïstisch Programmeren) en besloot om dit alles nog één kans te geven. Het doel: de Barcelona reis met school. Als dit niet zou werken gaf ik het op en zou ik hier mee leren leven. Maar opgeven was eigenlijk geen optie, zoals vaak bij mij.
Igor kwam bij ons thuis (Igor als je dit leest, ik ben je tot op de dag van vandaag eeuwig dankbaar) en hij zou mij in 5 sessies van mijn heimwee afhelpen. Tuurlijk, alle bovenstaande dingen hadden niet geholpen en jij kan dit in 5 sessies… het zal wel. Na 4 sessies kwamen de woorden ‘je bent klaar voor de Barcelona reis’ op tafel. Nog steeds dacht ik: het zal wel, eerst zien dan geloven.
Een paar weken later vertrokken we naar Barcelona en de eerste avond was weer een hel op aarde. Gelukkig had ik mijn beste vriendin aan mijn zijde die me hierin steunde en dit stukje van mij kende. Daarnaast had ik mijn ouders die ik via de telefoon weer eens gek mocht maken. Eén nacht heeft het geduurd, dat was het. De dagen erna waren fantastisch. Ik had het gewoon geflikt! Naar het buitenland zonder m’n ouders en met min of meer geen heimwee!
Dit alles was de start van logeren bij vriendinnen, op vakantie gaan, op mezelf wonen in Breda en later in Amsterdam. Tuurlijk ging dit met vlagen goed en gaat heimwee nooit weg en ergens is dat eigenlijk heel mooi. Mijn ouderlijke huis is en blijft mijn safe space. Hier kom ik thuis en dat zal altijd zo blijven.
Heimwee, hoe werkt dat?
Heimwee heeft verschillende vormen en geen enkele vorm is beter of slechter dan de andere. Ik heb me lange tijd geschaamd, stiekem soms nog steeds wel, dat ik altijd verlangde naar mijn ouders en hun huis. Want je moet je eigen leven leiden en loskomen van je ouders.
Aan de andere kant ben ik nu op een punt dat ik er oké mee ben. Als ik daar tot rust kom en los kan komen van de dagelijkse sleur, waarom zou ik dit dan niet prettig mogen vinden. Misschien ben ik wel een mama/papa-kindje en so what! Dit is mijn heimwee en die heb ik volledig omarmd. Wil je met mij leven, dan krijg je de heimwee er gratis en voor niks bij.
Bij mij komt het voort uit onvoorwaardelijke liefde voor mensen en een plek, dus doe er je voordeel mee 😉
Waar een droom is, is vaak een weg
Nu terug naar dit verhaal. Zoals ik zei, heb ik nooit gedroomd van wonen in het buitenland, want: heimwee. Tuurlijk was ik jaloers op mensen die hun biezen pakte en gewoon vertrokken, puur omdat ik dit ook zou willen, maar ik wist dat het niet ‘kon’. Daarnaast kwamen er in Nederland dingen op mijn pad waardoor ik er geen moment aan heb gedacht om dat te laten lopen. Daarnaast had ik vrede gevonden in het feit dat dit een stukje mij was en wat niet weg zou gaan. Deze vrede gaf me rust en verdreef de onzekerheid over dat ik anders was. Ik ging immers gewoon 3 weken op vakantie zonder moeite, dus wie deed me wat.
Totdat er daar ineens dat moment was bij mijn ouders in de tuin tijdens de corona periode ‘ik wil Spaans leren in Barcelona’. Buiten het feit dat iedereen, inclusief ikzelf, extreem verbaasd was over deze uitspraak, was er ook heel veel bewondering en ook een hoop vragen. De meeste vanuit mijzelf.
Hoe ging ik dit doen met werk? Wilde ik dit echt? Waarom dan Barcelona? Ga ik dit dan echt in gang zetten en verder voorbereiden? Heel veel vragen en nog weinig antwoorden, maar dat kwam later. Dit was nu iets waar ik van ging dromen. Voor het eerst in jaren droomde ik van wonen in het buitenland. Specifiek Barcelona.
Hoe nu verder?
Regelmatig heb ik het gevoel gehad kopje onder te gaan en vond ik het lastig om dit te bespreken. Ook omdat het een gevoel is wat, in mijn optiek, mensen niet helemaal herkennen of kunnen plaatsen. Mocht je nou denken ik wil hier een keer over kletsen of mocht je meer ervaringen van mij willen horen, dan mag je me altijd een berichtje sturen. Mijn Instagram is Zoe Lammers.
In de volgende blog binnenkort lees je het vervolg van het bijzondere verhaal van Zoë. Zou ze dan echt naar Spanje gaan?
Benieuwd naar nog meer ervaringen van anderen mensen over avonturen in het buitenland? Lees dan meer blogs van andere reizigers.
